Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΕΛΑΙΩΝΑ ...ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Γεια σας! Είμαι ένας  μαθητής του 9^ου Νηπιαγωγείου Καβάλας και θα σας πω μια ιστορία….

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας ελαιώνας. Βρίσκονταν δίπλα στο σχολείο μου, αλλά έμοιαζε περισσότερο με ζούγκλα. Βέβαια, δεν ζούσαν εκεί άγρια ζώα, όμως δεν μπορούσαμε  να παίξουμε  με τους συμμαθητές μου, επειδή ήταν γεμάτος χόρτα κι όπως έλεγαν κι οι γονείς μας, ήταν ένα επικίνδυνο μέρος που μπορούσε να έχει φίδια.

Έτσι, αναγκαζόμουν να παίζω στο διάλειμμά μας στην τσιμεντένια αυλή του δημοτικού  Μεταξύ μας, εμένα, δεν μου άρεσε πολύ αυτό, επειδή δεν είχε παιχνίδια κι επειδή η αυλή είναι πολύυυυυυ μεγάλη και χάνομαι από τα μάτια της δασκάλας μου.

Οι πονηρούλες όμως οι δασκάλες  το μυρίστηκαν πως δεν μου πολυαρέσει και έτσι κάλεσαν στο νηπιαγωγείο μου μία πολύ όμορφη κυρία που νομίζω πως την έλεγαν Πρόεδρο Σχολικής Επιτροπής. Πρώτη φορά άκουγα ένα τέτοιο κοριτσίστικο όνομα…

 Έγραψαν  κι ένα γράμμα στον κύριο δήμαρχο- δεν ξέρω  το όνομά του αλλά τι πειράζει;

Κι έτσι μια μέρα, αυτός, μπήκε στην τάξη μας..  Η δασκάλα  μας  τον σύστησε, αλλά εγώ εκείνη την ώρα έπαιζα με τα τουβλάκια κι έτσι δεν έδωσα και μεγάλη προσοχή. Ύστερα  ήρθαν και κάποιοι άλλοι κύριοι με κοστούμι. 'Αντιδήμαρχοι και πρόεδροι' είπαν οι δασκάλες μας αλλά εμένα  δεν μου φάνηκε σπουδαίο αυτό.

Στην αρχή! Επειδή μετά, άλλαξα  γνώμη. Γιατί αυτοί οι κύριοι, σε λίγες μέρες ήρθαν με κάποιους άλλους κυρίους με πορτοκαλί γιλέκα και τους έδιναν διαταγές. Ήταν αρχηγοί μάλλον αυτοί με τα κοστούμια. Έτσι, οι κύριοι με τα πορτοκαλί γιλέκα, έκοψαν τα χόρτα και πολύ χάρηκαν μ' αυτό, η μαμά και η δασκάλα μου.

Πέρασαν λίγες μέρες και να σου πάλι οι κύριοι με τα κοστούμια. Μιλούσαν με τις δασκάλες μας. Μάλλον έλεγαν τα νέα τους, όπως κάνουμε κι εμείς στο νηπιαγωγείο.

 

Την επόμενη εβδομάδα, ήρθαν κάτι φορτηγά και οδοστρωτήρες και ίσιωσαν τον ελαιώνα που πριν έμοιαζε με ζούγκλα. Τώρα και να υπήρχαν άγρια θηρία, δεν θα μπορούσαν να κρυφτούν πουθενά. Ήρθε κι ένα τεράστιο μηχάνημα και  έριξε κάτι άσπρες πετρούλες , χαλίκι είπε η μαμά,- 3Α, τη διόρθωσε ο μπαμπάς-αυτός τα ξέρει καλύτερα άλλωστε!

Είχαμε κολλήσει με τους συμμαθητές μου στην αυλόπορτα και κάναμε «Ουάουυυυυ!» όταν βλέπαμε τα μεγάλα μηχανήματα.

Μια μέρα, ο μπαμπάς της Αγγελικής της συμμαθήτριάς μου, που έχει φορτηγό και είναι πολύυυυ δυνατός, ήρθε με το φορτηγό του και μας έφερε χώμα που το άδειασε μέσα στον ελαιώνα. Ύστερα ξεφόρτωσε  κάτι ρόδες -μάλλον παλιά λάστιχα από τρακτέρ- και  τις γέμισε   με χώμα.

 

Μας κάλεσαν οι δασκάλες μια Κυριακή για να τις βάψουμε. Πήγαμε μαζί με τους γονείς μου. Τι ωραία που πέρασα εκείνη την ημέρα.  Είχαν έρθει όλοι οι συμμαθητές μου και για πρώτη φορά η μαμά με εμπιστεύτηκε να πάρω πινέλο με μπογιά και να βάψω. Άλλες φορές δεν μ αφήνει ούτε το πιάτο μου να πάω στο νεροχύτη!

Βάψαμε τις ρόδες κι έγιναν πολύ όμορφες.

Κι αν δεν με πιστεύετε, δείτε….

Έβαψα πολλά πράγματα εκείνη τη μέρα. Ακόμη και τις πετρούλες…

Και τις βάλαμε όλα τα παιδιά γύρω απ' τα δεντράκια…

 

Αναρωτιόμουν γιατί το κάνουμε αυτό, ώσπου το επόμενο Σαββατοκύριακο, η απορία μου λύθηκε. Πήγαμε πάλι όλοι μαζί στον ελαιώνα και για πρώτη μου φορά φύτεψα λουλούδια. Άκουσα τη δασκάλα μου να λέει πως κι αυτά μας τα έφερε ο
δήμος. Τι καλός κύριος αυτός ο Δήμος… Σκέφτηκα..

Δείτε το αποτέλεσμα…..

 

 

Οι δασκάλες μας όμως, αντί να χαρούν που δεν θα είχαμε πια δίπλα μας τη  ζούγκλα με φίδια, έδειχναν προβληματισμένες και τις άκουσα να λένε κάτι για ..να δεις πως το έλεγαν.. Α ναι, περίφαση…όχι, όχι, περίφραξη. Ναι έτσι το έλεγαν. Έλεγαν, πως χωρίς αυτήν, δεν θα μπορούμε να επισκεφτούμε τον ελαιώνα. Κρίμα να στενοχωριούνται οι δασκάλες μου. Πέρασε πολύς καιρός. Ήρθε το καλοκαίρι. Κι εμείς, ακόμη να παίξουμε στον ελαιώνα μας.

Ώσπου ξαφνικά, μια μέρα, ήρθαν πάλι κάτι κύριοι με πορτοκαλί γιλέκα, εργάτες, τους είπε  η δασκάλα μου και άρχισαν να βάζουν γύρω από τον ελαιώνα  κάτι ψηλά κάγκελα, σαν αυτά που έχουν τα γηπεδάκια για να μη φεύγει η μπάλα απ΄ έξω. Μας έβαλαν και μία πόρτα.

 

Αργότερα έμαθα πως αυτό το έλεγαν περίφραξη. Ωραία.. σκέφτηκα, τώρα θα ησυχάσει η καημένη η δασκάλα μου… Εκείνη όμως, μας ανακοίνωσε πως σε λίγες μέρες ήταν η παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος. Ησυχία δεν έχει.. σκέφτηκα. ΄Έτσι, ριχτήκαμε στη δουλειά. Μάθαμε ποιήματα, τραγούδια και χορευτικά.

Προσκαλέσαμε αυτούς που μας βοήθησαν και τους παρουσιάσαμε τη ΓΙΟΡΤΗ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

Κι εκεί που νόμιζα πως όλοι πια τώρα θα είμαστε ευχαριστημένοι, άκουσα να λένε οι δασκάλες πως … έχουμε δουλειά ακόμη….

Κι είχαν δίκιο. Γι’ αυτό λένε πως οι δασκάλες τα ξέρουν όλα! Και δεν ευχαριστιούνται με τίποτε. Γι’ αυτό λέει κι ο μπαμπάς μου πως κάνουν απεργία. Εγώ δεν ξέρω τι είναι αυτό, αλλά μάλλον θα έχουν δίκιο, γιατί τις εμπιστεύομαι.

Στο θέμα μας λοιπόν…

Γίναμε κηπουροί και ο ελαιώνας πια, έμοιαζε με κήπο, αφού από το φυτώριο του δήμου- Νά τος πάλι αυτός ο ευγενικός κύριος Δήμος-  μας έφεραν ανα..ανα... αναρριχόμενα φυτά  που τα φυτέψαμε γύρω από την περίφαση..περίφραξη, με συγχωρείτε.  Το πότισμα τους όμως, ήταν  δύσκολο. Έπρεπε να κουβαλάμε νερό με το ποτιστήρι από τις βρύσες μέσα στο σχολείο. «Βαρέα κι ανθυγιεινά», είπε ο μπαμπάς, αλλά δεν το κατάλαβα…

Αλλά αυτές οι δασκάλες, που δεν ευχαριστιούνται με τίποτε, έβαλαν αυτούς τους κυρίους με τα πορτοκαλί γιλέκα, να μας βάλουν μια βρύση στον ελαιώνα. Ύστερα ο κύριος με το κοστούμι έβαλε  ένα μακρύυυυυυυυυυυυ, πολύ μακρύ σας λέω .. λάστιχο που το λένε να δεις πώς το λένε,,,, α, ναι, αυτόματο πότισμα.

Πολύ χάρηκα, επειδή εκείνη τη μέρα, οι δασκάλες γελούσαν…Κι εγώ αγαπάω τις δασκάλες μου και χαίρομαι όταν γελούν.

Πλέον, κάναμε το διάλειμμά μας εκεί.  Μέχρι και στα δεντράκια ανεβαίναμε…Φέραμε τα φτυαράκια , τα ποτιστήρια και τις τσουγκράνες μας και μετά  τα αποθηκεύαμε σε ένα μπαούλο που μας είχαν αγοράσει οι γονείς μας.

 

Πέρασαν αρκετές μέρες και ένα Σάββατο πρωί η μαμά μου είπε; Θα πάμε στον ελαιώνα για να φτιάξουμε παιχνίδια. Πόσο χάρηκα…. Θα ‘έβλεπα τους φίλους μου , θα έκανα κατασκευές, θα φτιάχναμε παιχνίδια για τον ελαιώνα μας, θα με εμπιστευόταν και πάλι η μαμά.

Πήγαμε. Η δασκάλα έδινε οδηγίες -πόσα ξέρει αυτή τελικά…-κι οι μαμάδες των φίλων μου έπιασαν δουλειά. Εμείς τρέχαμε, παίζαμε και για να μη λέτε πως δεν βοηθήσαμε, να ξέρετε πως το κάναμε. Ψαλιδίζαμε κάτι παλιά μπλουζάκια του μπαμπά - κι ας γκρίνιαζε  χθες βράδυ, πως αυτά είναι ακόμη καινούρια-και τα τυλίγαμε γύρω από κάτι καλάμια που μας είχε φέρει ο μπαμπάς της Δήμητρας. Όταν τελειώσαμε είδαμε πως είχαμε φτιάξει μια ινδιάνικη σκηνή. Ουάουυυυυ. Έγινε απίθανηηηηηηη!

Ότι οι δασκάλες είναι και μαστοράκια, δεν το ήξερα… Καλά λένε.. αυτές δεν τις πιάνεις με τίποτα… Τη Δευτέρα που πήγαμε στο σχολείο, είδαμε τις παλέτες που είχε φέρει ο μπαμπάς του Ανέστη , να έχουν πάρει τις θέσεις τους…

Και οι δασκάλες μου έφτιαξαν μ αυτές μια παρεούλα για να συζητάμε…

Ο  ελαιώνας μας, πρώην ζούγκλα, έγινε κάπως έτσι…

Με τις παλέτες, οι κυρίες μου άρχισαν να φτιάχνουν κι άλλες κατασκευές , γιατί είναι και τα πρώτα μαστοράκια!!!

Ώσπου....

Τη  άλλη Δευτέρα που πήγαμε στο σχολείο, είδαμε τις παλέτες που είχε φέρει ο μπαμπάς του συμμαθητή μου , να έχουν γίνει σπιτάκια, τραπέζια, μαγαζάκια …

Ο ελαιώνας μας πια, είναι ο πιο τέλειος φυσικός  παιδότοπος!

Φτιάξαμε και παρτέρια με αρωματικά χόρτα και λαχανικά. Το χώμα και τα φυτά μας τα έφεραν οι γονείς μας. Γίναμε πραγματικοί χωρικοί…

Μεταξύ μας....  άκουσα τη δασκάλα μου να λέει στις άλλες κυρίες… «Έχουμε δουλειά ακόμη…»

Λέτε να μας φέρουν και κανένα ..αεροπλάνο;;; Όλα να τα περιμένεις απ' αυτές...…

Εγώ, ο μικρός μαθητής του 9^ου νηπιαγωγείου Καβάλας,  θέλω να πω δυο λόγια ακόμη..

Ευχαριστώ:

-Τον δήμαρχό μας κ. Θεόδωρο Μουριάδη

- Την πρόεδρο της σχολικής επιτροπής κ. Κατερίνα Μαρκάκη

-Τον αντιδήμαρχο παιδείας και πολιτισμού  και δημοτικής αστυνομίας κ. Απόστολο Μουμτσάκη

-Την τεχνική υπηρεσία του Δήμου

-Τους γονείς μου που με βοήθησαν

-Τις δασκάλες μου που με εμπιστεύθηκαν

Και κυρίως τον κ. Σταυρίδη Κυριάκο, αντιδήμαρχο ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΖΩΗΣ που πίστεψε  σε μένα , το μικρό , μικρούλικο μαθητή, χαρίζοντας μου έναν ονειρεμένο τόπο για να παίζω και να δημιουργώ, εδώ.... στην απομακρυσμένη γειτονιά  της πόλης μου...

Αν ξέχασα κάποιον, συγχωρήστε με, μικρό παιδάκι είμαι…

ΣΑΣ  ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ΟΛΟΥΣ

Ένας μικρός μαθητής και αυριανός πολίτης,,

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...